“De top”. Surrealistische ironie maar zonder krassen

"Bereid je voor op een gevangenisstraf van 15 tot 18 jaar." De waarschuwing komt ergens buiten het chalet. En je krijgt er de rillingen van. Want je denkt meteen aan de crisis van 2008, de pandemie, het onbeweeglijke leven dat overspoeld werd door de markt. Jammer is echter dat het uiteindelijk een van de weinige echte emoties is van "Il vertice" , de eerste productie van de Piccolo die Marthaler tekende, hier in samenwerking met Lausanne en Bobigny. In deze cabine zaten zes artiesten van verschillende talen, met hun gezicht naar het publiek. Eerst gekleed als bergbeklimmers, daarna als wereldheersers. Een spel met de dubbele betekenis van de titel: de top van de berg, een internationale top. Ondertussen zijn de straten buiten geblokkeerd en draaien de poortjes. Twee uur vol surrealistische en ironische zinnen. Maar zonder krassen. Twee uur vol grappige gezichten en grappen, glimlachen en eigenaardigheden. Terwijl de scenografische structuur steeds nieuwe details biedt. Zelfs niet als het een tekening van Richard Scarry was. En zo waagt de Zwitserse regisseur zich aan een beetje van alles. Maar deze 120 minuten gaan wel erg langzaam voorbij, ondanks de (uitstekende) artiesten, waaronder een geprezen Liliana Benini . Naast de saaiheid is het gebrek aan diepgang een teleurstelling. Kan zo’n ambitieuze internationale coproductie werkelijk een politieke metafoor zijn? Er is meer nodig. Zoals de antikapitalistische woede van Dries Verhoeven ons nog maar eens in herinnering bracht, vervalt Marthaler op het Festival Life in Zona K. in maniertjes, waarbij hij de scherpste kanten van zijn taal, een ware poëtische openheid, de surrealistische spot à la Buñuel opoffert. Meer dan een citaat van Celentano! En natuurlijk is de verpakking altijd tiptop. Maar met een lege doos kun je niet veel doen. Vandaag laatste voorstelling, in de Piccolo Strehler .

Diego Vincenti

Artikeltags